Bio
Główne konto: _-Capitan-Xanarchy-_
Legwan zielony (Iguana iguana) – gatunek dużej, nadrzewnej, roślinożernej jaszczurki pochodzącej z Ameryki Środkowej i Południowej. Ma szeroki zasięg występowania od południowej Brazylii i Paragwaju do Meksyku i Wysp Karaibskich, w USA zdziczałe populacje notuje się na południu Florydy (w tym Florida Keys), Hawajach i w dolinie Rio Grande w Teksasie.
Jest roślinożercą, co wiąże się z adaptacjami osmoregulacji. Dorasta zwykle 1,5 m długości, aczkolwiek kilka osobników osiągnęło ponad 2 m, ważąc ponad 20 kg.
Często spotykany jako zwierzę domowe z powodu spokojnego usposobienia i jaskrawych barw, może wymagać troskliwej opieki. Wymagania przestrzenne i potrzeba specjalnego oświetlenia i ogrzewania mogą stanowić wyzwanie dla początkującego hodowcy.
Legwan zielony zwykle osiąga 1,5 m długości od głowy do ogona. Niektóre zmierzone osobniki mierzyły ponad 2 m, ważąc ponad 20 kg[5]. Przeciętnie jednak dorosły zauropsyd waży 1,304 kg, osobnik młody – 267 g, a świeżo wykluty – 37,5 g[11].
Pomimo swej nazwy legwany zielone mają różne barwy. Na południu swego zasięgu występowania, np. w Peru, są niebieskawe z grubymi czarnymi znaczeniami[12]. Na wyspach takich, jak Bonaire, Curaçao, Aruba i Grenada przybierają barwy od zieleni do lawendy, czerni, a nawet różu[5][12]. Osobniki z zachodu Kostaryki są czerwone, zaś te z północy, jak z Meksyku, cechują się pomarańczowym ubarwieniem[5][12]. Młodociane z Salwadoru często w niemowlęctwie są jaskrawoniebieskie, a z wiekiem tracą ten kolor[5].
Samiec legwana zielonego z kolcami i fałdem skórnym na podgardlu
Grzbiet i ogon legwana zielonego pokrywa rząd kolców służących do ochrony przed drapieżnikami[12]. Może on używać swego biczowatego ogona do wymierzania bolesnych ciosów. Jak wiele innych jaszczurek, chwycony za ogon odrzuca go, a łuskonośny może uciec. Potrafi zregenerować ogon[13]. Legwany wykształciły fałd skórny na podgardlu pomocny w termoregulacji[14]. Odgrywa też rolę w zalotach i zmaganiach terytorialnych[5][12][15].
Legwan zielony ma wzrok pozwalający na postrzeganie kształtów i ruchu z dużej odległości[16]. Mając niewielką liczbę pręcików, kiepsko widzą w słabym oświetleniu. Z drugiej strony posiadają komórki zwane „podwójnymi czopkami”, zapewniające ostre widzenie barwne i umożliwiające zwierzęciu dostrzeganie ultrafioletu[16]. Jest to bardzo użyteczne podczas wygrzewania się na słońcu, osobnik rozpoznaje dzięki temu, że otrzymuje odpowiednią ilość promieniowania UVA i UVB, dzięki którym wytwarza „witaminę D”[5][17].
Gad ma też narząd światłoczuły na szczycie głowy, tak zwane oko ciemieniowe. Odróżnia go to od większości jaszczurek, które utraciły ten narząd[16]. Nie pełni on jednak funkcji analogicznej do normalnych oczu, występuje w nim tylko szczątkowa siatkówka czy soczewka, nie tworzy ono obrazów[16]. Odczuwa jednak zmiany oświetlenia i potrafi wyczuć ruch[16]. Służy legwanowi w razie tropienia przez drapieżnika z góry[16].
Bardzo ostre zęby legwana zielonego nadają się do szatkowania liści, mogą również przeciąć ludzką skórę[5]. Szerokie i płaskie, ząbkowane na krawędzi, przypominają kształtem liść. Ich podobieństwo do zębów jednego z pierwszych odkrytych dinozaurów zaowocowało nadaniem mu nazwy Iguanodon, co oznacza „ząb legwana”, jak również błędnym przekonaniem, że przypominał on wielkiego legwana[18]. Zęby leżą w głębi jamy gębowej (a nie na brzegach kości, jak u człowieka), dlatego w przypadku mniejszych osobników trudno je dostrzec[15].
W Parku Narodowym Palo Verde w Kostaryce
W znacznym stopniu składająca się z roślin dieta wiąże się z problemem osmoregulacji. Pokarm roślinny zawiera dużo potasu, a będąc mniej pożywnym przy takiej samej masie, musi byś spożywany w ilościach większych, niż pokarm zwierzęcy, by sprostać zapotrzebowaniu metabolizmu. Niezdolne do produkcji płynnego moczu o stężeniu większym, niż płyny ustrojowe, podobnie jak ptaki jaszczurki te pozbywają się kationów i azotowych produktów przemiany materii, syntetyzując sole kwasu moczowego usuwane przez gruczoł solny. W rezultacie gatunek ten rozwinął boczny gruczoł nosowy uzupełniający wydalanie soli w nerkach w postaci chlorków sodu i potasu[19].
Legwany zielone z Gwatemali i południowego Meksyku w większości noszą niewielkie rogi na pyskach pomiędzy oczami i nozdrzami zewnętrznymi, podczas gdy inne ich nie mają[12]. Przyrodnicy nieraz klasyfikują je jako odrębny podgatunek Iguana iguana rhinolopha. Nie jest on jednak pewny zgodnie z badaniami DNA mitochondrialnego, poza tym podobne twory na nosie pojawiają się losowo w innych populacjach, a noszące je jaszczurki rozmnażają się swobodnie z osobnikami nie posiadającymi tej cechy[5][12].
Zrucham Ci Matkę xD
Legwan zielony (Iguana iguana) – gatunek dużej, nadrzewnej, roślinożernej jaszczurki pochodzącej z Ameryki Środkowej i Południowej. Ma szeroki zasięg występowania od południowej Brazylii i Paragwaju do Meksyku i Wysp Karaibskich, w USA zdziczałe populacje notuje się na południu Florydy (w tym Florida Keys), Hawajach i w dolinie Rio Grande w Teksasie.
Jest roślinożercą, co wiąże się z adaptacjami osmoregulacji. Dorasta zwykle 1,5 m długości, aczkolwiek kilka osobników osiągnęło ponad 2 m, ważąc ponad 20 kg.
Często spotykany jako zwierzę domowe z powodu spokojnego usposobienia i jaskrawych barw, może wymagać troskliwej opieki. Wymagania przestrzenne i potrzeba specjalnego oświetlenia i ogrzewania mogą stanowić wyzwanie dla początkującego hodowcy.
Legwan zielony zwykle osiąga 1,5 m długości od głowy do ogona. Niektóre zmierzone osobniki mierzyły ponad 2 m, ważąc ponad 20 kg[5]. Przeciętnie jednak dorosły zauropsyd waży 1,304 kg, osobnik młody – 267 g, a świeżo wykluty – 37,5 g[11].
Pomimo swej nazwy legwany zielone mają różne barwy. Na południu swego zasięgu występowania, np. w Peru, są niebieskawe z grubymi czarnymi znaczeniami[12]. Na wyspach takich, jak Bonaire, Curaçao, Aruba i Grenada przybierają barwy od zieleni do lawendy, czerni, a nawet różu[5][12]. Osobniki z zachodu Kostaryki są czerwone, zaś te z północy, jak z Meksyku, cechują się pomarańczowym ubarwieniem[5][12]. Młodociane z Salwadoru często w niemowlęctwie są jaskrawoniebieskie, a z wiekiem tracą ten kolor[5].
Samiec legwana zielonego z kolcami i fałdem skórnym na podgardlu
Grzbiet i ogon legwana zielonego pokrywa rząd kolców służących do ochrony przed drapieżnikami[12]. Może on używać swego biczowatego ogona do wymierzania bolesnych ciosów. Jak wiele innych jaszczurek, chwycony za ogon odrzuca go, a łuskonośny może uciec. Potrafi zregenerować ogon[13]. Legwany wykształciły fałd skórny na podgardlu pomocny w termoregulacji[14]. Odgrywa też rolę w zalotach i zmaganiach terytorialnych[5][12][15].
Legwan zielony ma wzrok pozwalający na postrzeganie kształtów i ruchu z dużej odległości[16]. Mając niewielką liczbę pręcików, kiepsko widzą w słabym oświetleniu. Z drugiej strony posiadają komórki zwane „podwójnymi czopkami”, zapewniające ostre widzenie barwne i umożliwiające zwierzęciu dostrzeganie ultrafioletu[16]. Jest to bardzo użyteczne podczas wygrzewania się na słońcu, osobnik rozpoznaje dzięki temu, że otrzymuje odpowiednią ilość promieniowania UVA i UVB, dzięki którym wytwarza „witaminę D”[5][17].
Gad ma też narząd światłoczuły na szczycie głowy, tak zwane oko ciemieniowe. Odróżnia go to od większości jaszczurek, które utraciły ten narząd[16]. Nie pełni on jednak funkcji analogicznej do normalnych oczu, występuje w nim tylko szczątkowa siatkówka czy soczewka, nie tworzy ono obrazów[16]. Odczuwa jednak zmiany oświetlenia i potrafi wyczuć ruch[16]. Służy legwanowi w razie tropienia przez drapieżnika z góry[16].
Bardzo ostre zęby legwana zielonego nadają się do szatkowania liści, mogą również przeciąć ludzką skórę[5]. Szerokie i płaskie, ząbkowane na krawędzi, przypominają kształtem liść. Ich podobieństwo do zębów jednego z pierwszych odkrytych dinozaurów zaowocowało nadaniem mu nazwy Iguanodon, co oznacza „ząb legwana”, jak również błędnym przekonaniem, że przypominał on wielkiego legwana[18]. Zęby leżą w głębi jamy gębowej (a nie na brzegach kości, jak u człowieka), dlatego w przypadku mniejszych osobników trudno je dostrzec[15].
W Parku Narodowym Palo Verde w Kostaryce
W znacznym stopniu składająca się z roślin dieta wiąże się z problemem osmoregulacji. Pokarm roślinny zawiera dużo potasu, a będąc mniej pożywnym przy takiej samej masie, musi byś spożywany w ilościach większych, niż pokarm zwierzęcy, by sprostać zapotrzebowaniu metabolizmu. Niezdolne do produkcji płynnego moczu o stężeniu większym, niż płyny ustrojowe, podobnie jak ptaki jaszczurki te pozbywają się kationów i azotowych produktów przemiany materii, syntetyzując sole kwasu moczowego usuwane przez gruczoł solny. W rezultacie gatunek ten rozwinął boczny gruczoł nosowy uzupełniający wydalanie soli w nerkach w postaci chlorków sodu i potasu[19].
Legwany zielone z Gwatemali i południowego Meksyku w większości noszą niewielkie rogi na pyskach pomiędzy oczami i nozdrzami zewnętrznymi, podczas gdy inne ich nie mają[12]. Przyrodnicy nieraz klasyfikują je jako odrębny podgatunek Iguana iguana rhinolopha. Nie jest on jednak pewny zgodnie z badaniami DNA mitochondrialnego, poza tym podobne twory na nosie pojawiają się losowo w innych populacjach, a noszące je jaszczurki rozmnażają się swobodnie z osobnikami nie posiadającymi tej cechy[5][12].
Zrucham Ci Matkę xD